Dışarıda, insanlarla birlikteyken çok güzel; sohbet ederken, eğlenirken falan kafandaki odağı dağıtabiliyorsun. Ama yalnız kaldığında her şey yine kayıp gidiyor be. Yapacak bir şey bulamıyorum mesela ben dün eve geldiğimden beri.
Hobilerimle ilgilenir gibi yapıyorum, ama ilham olmadıktan sonra ne ile nasıl ilgileneceksin? "Belki ilham gelir ya" deyip duygularımı düşüncelerimi dışa vurabilirim diye girişiyorum, ama ortaya çıkanlar çöpten başka bi şey değil.
Kafamı nasıl dağıtabileceğimi net olarak bilmiyorum. Evet, alkolün yardımı çok oluyor ama kendimi alkole vermek istemiyorum. Ha acilen içmem lazım, o ayrı. Ayık kafayla çekilmiyor "kahrolası bağzı şeyler".
Yaş geldi 29a, her ne kadar kendimi ve herkesi "Ben 28 yaşındayım be!" deyip kandırmaya çalışsam da. Hemen her zamanki gibi konumumdan ve hayatımdan hiç mi hiç memnun değilim. Önceden yalan yanlış bile olsa kendime yollar çizebiliyordum şu kaostan çıkabilmek için. Çoğunlukla sonuca ulaşamasam bile çırpınışlarla en azından kafamı dağıtıp rahatlayabiliyordum. Şu an öyle bir durum da yok. Yok. Bulamıyorum çıkış yolunu. Hemen her kapı sökülmüş de yerine duvar örülmüş sanki.
Gözüme "Olabilir!" görünen bir kaç kapı ise imkansız gibi, maddi harcama gerektiriyor, ki ben borç batağındayım (Ahaa her zamanki gibi!).
Ne yapmalı, nasıl yapmalı, nereden başlamalı, ne düşünmeli, bilmiyorum.
İşte boşluk şimdi başlıyor.
1 yorum:
şimdi bu ilişkide ''koş gel''dediyse ve koştun gittiysen tedbri bırakmalıydın yahu.Git,öp,seviş.Olabildiğince aşka şans ver. Ona da güven vermiş olacaksın onu istediğini göstererek.
Neyse benim güzin abla ruhumu sikim gene çıktı gün yüzüne.İşine karışmak değil elbet amacım
Yorum Gönder